Asap hoorde een pretentieloze sitcom te worden over het personeel van een ambachtelijke appelsapcentrale. Hieronder lees je het verschil tussen mijn fantasie en de werkelijkheid.
Fantasie
In mijn hoofd zag het ideale scenario er ongeveer als volgt uit: een fijne reeks met komiek Lukas Lelie als de onhandige verkoper Palmer, Jeron Dewulf als de chagrijnige baas en Sarah Vandeursen als de nieuwe kracht Hilde.
De samenvatting van deze eerste aflevering kan je in bijlage lezen.
Maar hieronder krijg je er al wel een goed beeld van:
Dus hoopte ik met mijn scenario van een proefaflevering productiehuizen en acteurs vlotjes te overtuigen.
Werkelijkheid
In al mijn enthousiasme verstuurde ik het scenario en wachtte vol spanning af! Namens Woestijnvis ontving ik van Youri Boone (scenarist Callboys en volgens weekblad Humo de rechterhand van Jan Eelen) volgende reactie: ‘Om met de deur in huis te vallen: je hebt het moeilijkste genre gekozen. Om drama te schrijven hoef je geen comedy te kennen, maar om goeie comedy te schrijven moet je comedy én drama beheersen. En dan kan je je aflevering best eerst als drama schrijven, en pas daarna als comedy. Dat is waar het schoentje nog knelt bij Asap: voor het type comedy waar wij naar zoeken, mist het een goeie dramatische onderbouw. Zowel in de realiteit waarin het zich afspeelt, als bij de personages. Wat staat er op het spel voor Melchior en Palmer? Wat zijn de gevolgen als ze niet verkopen? Hoe evalueert Melchior zelf zijn continue onhandigheid, die hem telkens weer problemen bezorgt? Die gelaagdheid mis ik: voorlopig zijn de personages nog stripfiguren wiens handelingen nauwelijks gevolgen hebben, en bij wie elke zelfevaluatie ontbreekt. Je toont wel dat je als schrijver een sterk natuurlijk ritme hebt, en goeie grappen kan schrijven. Dus ik zou de handdoek niet in de ring gooien.’
Dirk Thijs van RvProductions (makers van onder meer Zonen van Van As en DeKotmadam) liet weten: ‘We hebben met veel interesse je voorstel gelezen maar het sluit helaas niet aan bij de stijl van het huis.’
Toch was ik er nog steeds van overtuigd dat het verhaal grappig genoeg was en dat je met de personages alle richtingen uit kon. Voorzichtig rijpte het idee om zelf een proefaflevering te draaien, met eigen middelen of via crowdfunding.
En daarom won ik advies in bij één van de succesvolste regisseurs van ons land, namelijk Jan Verheyen:
‘Het idee om met een zelf geproduceerde teaser bij zenders langs te gaan, is op zich valabel. Hou er wel rekening mee dat die zenders naast de teaser en het concept, ook minstens één uitgeschreven scenario (van de pilootaflevering) zullen willen en korte synopsissen van de andere afleveringen. Onderschat dat niet!’
En wat kost zo’n teaser?
‘Als je die er professioneel wil laten uitzien, dan heb je toch snel een ploeg van vijf à zes mensen nodig, wat montagetijd, wellicht ook een halve dag klankafwerking…. Je hebt een locatie nodig die wat moet ‘aangekleed’ worden, rekwisieten,… Je wil ook met vakmensen werken, dus qua budget zou ik toch rekening houden met 5 à 10 000 euro.’
(slik)
‘Gezien de enorme concurrentie momenteel van gevestigde productiehuizen, vind ik dat een behoorlijk forse gok.’
(slik bis)
‘Ik neem aan dat je al geprobeerd heb je idee – waar ik verder eerder neutraal over ben: zelf zegt het me eerlijk gezegd niet veel, als premisse, maar er zijn bij wijze van spreken zottere dingen gemaakt en uitgezonden – te slijten aan zo’n productiehuis? Want dan nemen zij uiteraard de verdere ontwikkelingskost voor hun rekening.’
Ik besluit hun advies ter harte te nemen. Heel even laait het vuur opnieuw op en koester ik ergens toch nog de hoop om een soort van trailer te maken en die op het internet te zetten. Maar scenarist James Cary stelt in zijn boek ‘Writing that sitcom’ het volgende: ‘Internet heeft iets spannends. Het lijkt democratisch. Maar onthoud dat een echt goede video van twee minuten veel moeilijker te maken is dan je zou denken. Die video kan jou, je idee en je carrière zelfs belemmeren, aangezien de kans groot is dat de video bijlange niet zo goed zal zijn. Trouwens, met de iPhone 3 verdween de nieuwigheid van online dingen kijken. Je kunt alles en nog wat online bekijken. iPlayer, Netflix, Bit Torrent en porno. Je concurreert met je teaser met hen allemaal. Het moet dat tikkeltje meer zijn, maar het probleem met veel zelfgemaakte video’s is om het geluid, beeld en inhoud op elkaar af te stemmen. Meestal zit er minstens één niet goed, wat de komedie in de weg staat en het resultaat bederft. Soms komen deze dingen toch samen tot iets half fatsoenlijks, maar dan duurt het filmpje veel te lang. Het maken ervan is zo pijnlijk, het op maat hakken is gewoon ondraaglijk.’
Balen, maar goed. Niet opgeven of bij de pakken blijven zitten, maar iets anders verzinnen.